خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- هادی دوراهکی: از نخستین نسیم سحرگاه تاسوعا تا شام غریبان عاشورا، مردم جنوب استان بوشهر یک‌صدا، یک‌رنگ و یک‌دل به میدان آمدند، نه صرفاً برای سوگواری، بلکه برای وفاداری.
محرمی که امسال رقم خورد، نه تکرار یک آئین، که بازنویسی یک بیعت بود؛ بیعت با حسین، بیعت با ولایت.
در بندر دیر، در محله‌های خاک‌خورده دوراهک، در دل نخلستان‌های بردخون، زن و مرد، کودک و کهنسال، هر کدام تکه‌ای از این تصویر زنده بودند تصویری که در آن، دیگ‌های نذری و پرچم‌های سیاه، در کنار صلابت کلمات رهبر، پیام واضحی را مخابره می‌کردند: (ما ایستاده‌ایم).
راضیه غفوری، زنی از محله فرودگاه دیر حین هم‌زدن دیگ نذری، با چشمانی خسته اما مصمم، می‌گوید: «امسال انگار دل‌مون با غذا می‌جوشید، وقتی بخار نذری بالا می‌ره، انگار دعای زینب هم از دل ما بلند می‌شه.»
اما آن‌سوی قاب، در حسینیه شهید درویشی دوراهک، فاطمه درویشی می‌گوید: همه‌چیز سخت بود، ولی سختی‌ها در برابر عشق به حسین رنگ می‌بازد. وقتی دیدم رهبرم ایستاده، فهمیدم ما هم باید بایستیم حتی در آشپزخانه.
کودکان نیز در این واقعه شریک بودند؛ کوچک‌مردانی که با سربند یا قمر بنی‌هاشم در آغوش پدران‌شان زنجیر می‌زدند.
سعید موذنی پدر یکی از آن‌ها، لبخند می‌زند و می‌گوید: «پسرم تازه زنجیر زدن یاد گرفته. بهش گفتم: ما این کار را با عشق می‌کنیم، با غرور. این صدای زنجیر، آیه‌ای است که به دشمن می‌فهماند ما هنوز بیداریم.
عابدی شهردار دیر، امسال نه در دفتر کار که در دل موکب‌ها دیده شد. خودش هم خادم موکب بیت النور است. وی به خبرنگار مهر گفت: شهرداری فقط آسفالت و جدول نیست؛ توی این ایام، ما باید به عشق مردم خدمت کنیم. مردم اگر نبودند، این شهر هم نبود.
تعزیه ذوالجناح که قرن‌هاست در جنوب استان بوشهر اجرا می‌شود، امسال چیزی فراتر از نمایش بود، پیرغلامان در کنار نوجوانان، از کربلا گفتند، از تیر و عطش و وفا.
علی احمدی، رئیس شورای اسلامی شهر دوراهک که خود در صف تماشاگران بود، به خبرنگار مهر گفت: تعزیه، کلاس درس عاشوراست این نسل اگر با زانوهای خاکی پای تعزیه بنشیند، دیگر با وعده دشمن فریب نمی‌خورد.
اما نقطه اوج، شب عاشورا بود؛ شبی که تصویر رهبر معظم انقلاب، در لباس سیاه، ایستاده در میانه حسینیه امام خمینی، اشک‌ها را جاری کرد.
حجت‌الاسلام حسینی، امام جمعه دیر، در گفت‌وگو با خبرنگار مهر گفت: این ایستادن رهبر، فقط حضور نبود؛ اعلان بود، اعلام پایبندی به عهد. پیامی مستقیم به دشمن که پرچم حسین، هنوز برافراشته است.
در گوشه دیگر این حماسه، مداحانق چون رضا میرزایی، روضه‌هایی خواندند که در آن، صدای مظلومیت غزه با فریاد رقیه و علی‌اصغر گره می‌خورد.
امسال دو بار گریه کردیم، یک‌بار برای عاشورای ۶۱ هجری، یک‌بار هم برای عاشورای امروز فلسطین. اشک‌هایمان دو رنگ داشتند، قرمز عشق و سیاه خشم.
محرم ۴۰۴، سندی زنده بود بر تداوم خط عاشورا در دل ایران امروز، نه فقط سوگ، بلکه سرود. نه فقط اشک، که عهد.
در این شب‌ها، مردم نشان دادند که با حسین بودن فقط شعار نیست؛ راه است، سبک زندگی است، مقاومتی است که از نخل‌های جنوب تا دیوارهای بیت‌المقدس ادامه دارد.
