به گزارش خبرنگار مهر، محمدجواد فلاح عصر یکشنبه در نشستی تحت عنوان «سبک پوشش و لباس روحانیت در ایران معاصر؛ موقعیت‌ها، اقتضائات و کارکردها» که در پژوهشکده اخلاق و معنویت پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی برگزار شد، اظهار کرد: نهاد روحانیت در زمینه پوشش و سبک آن با چالش‌های بنیادینی روبرو است که نیازمند بررسی عمیق و راهکارهای جامع است.
عضو هیئت علمی دانشگاه معارف بیان کرد: جامعه روحانیت با سه الگوی اصلی در مورد سبک پوشش مواجه است که نخستین گروه شامل طلابی است که به پوشیدن لباس روحانیت کاملاً متعهد هستند و بر این باورند که عدم استفاده از این لباس نشانه‌ای از بی‌احترامی به این جایگاه است ضمن اینکه این دسته حساسیت ویژه‌ای به حفظ این پوشش دارند.
وی ادامه داد: گروه دوم شامل طلابی می‌شود که سبک پوشش آنها را می‌توان «دو زیستی» توصیف کرد که این افراد تنها در شرایط خاص، رویدادهای ویژه یا برحسب ضرورت از لباس روحانیت استفاده می‌کنند.
فلاح معتقد است که رویکرد دوم می‌تواند منجر به ایجاد تناقض‌های فرهنگی و اجتماعی در جامعه شود و باید مورد بازنگری قرار گیرد.
عضو هیئت علمی دانشگاه معارف همچنین به گروه سومی اشاره کرد که گاهاً از پوشیدن لباس روحانیت خودداری می‌کنند و اعضای این گروه دلایل متنوعی را مطرح می‌کنند؛ از جمله این اعتقاد که فعالیت طلبگی نیازی به یک پوشش خاص ندارد یا اینکه عدم استفاده از این لباس آزادی بیشتری برای مشارکت در عرصه‌های مختلف به آنها می‌دهد.
وی بر این نکته تأکید کرد: نهاد روحانیت و حوزه‌های علمیه باید در برخورد با این سه رویکرد تصمیم‌گیری کرده و سیاست‌های روشنی را تعیین کنند، هرچند ضوابطی در این زمینه تدوین شده است، اما این قوانین نیازمند اصلاح و تکمیل هستند.
فلاح عنوان کرد: بخشی از طلاب عقیده دارند که نپوشیدن لباس روحانیت برای حفظ شأن و جایگاه آن در همه موقعیت‌ها ضروری است، چرا که ممکن است همیشه امکان رعایت کامل حرمت این لباس وجود نداشته باشد. با این حال، این تصمیم ممکن است آنها را با محدودیت‌ها یا انزوای اجتماعی روبرو کند.
عضو هیئت علمی دانشگاه معارف گفت: دسته دیگری از طلاب معتقدند که استفاده از لباس روحانیت یک ابزار تبلیغی است که نماد دین را نمایندگی می‌کند و برخی دیگر، پوشیدن این لباس را وسیله‌ای برای یادآوری مسئولیت‌های طلبگی خود می‌دانند.
فلاح در پایان سخنان خود خاطرنشان کرد: این دیدگاه‌های متنوع نشان می‌دهد که جامعه روحانیت نیازمند توجه عمیق‌تر و اتخاذ رویکردهایی منعطف‌تر از سوی نهادهای مسئول خود است.
